Yörüngesini şaşmış gezegen gibiydim. Yolumu bulmaya çalıştıkça uzayın derinliklerinde kimsenin bulamayacağı bir şekilde kayboluyprdum. Yönüm yavaştan karadeliğe kayıyordu. Çırpındıkça bataklık misali daha da çekiliyordum yokluğa. Karanlık eşliğindeki yolculuğum aç bir canavar gibi evreni yavaşça sömüren hiçliğin, karadeliğin önüne gelmemle son buluyor. Önce umutlarım sonra hayallerim çekiliyor ruhumdan. En son da ruhumun kendisi terk ediyor bedenimi. Tam 'işim bitti' derken bir el sarılıyor elime. 'Gitme' diyor çaresizce. Bir ses duyuyorum, kalbimin sesi. Sanırım hayata geri dönüyorum. Sadece bir fısıltı için. Ya da, belki fısıltının sahibi bu uyanışımın sebebi...